W 1998 roku japoński reżyser Hideo Nakata pokazał szerszej publiczności swoją produkcję „Ringu”, wprowadzając tym samym nowy gatunek japońskiego horroru do azjatyckiego kina i pop kultury. Gatunek ten, charakteryzujący się specyficznym stylem, bazującym bardziej na emocjonalności opowiadanej historii i odpowiednio zarysowanych postaciach bohaterów, niż na efektach specjalnych i spływających krwią scenach, zyskał sobie od razu ogromną popularność. Nakręcony w oparciu o serię powieści japońskiego autora horrorów Koji Suzuki, film „Ringu” okazał się najbardziej dochodową produkcją tego gatunku w historii japońskiego kina i dał początek jeszcze dwóm kolejnym produkcjom, z których „Ringu 2” również była wyreżyserowana przez Nakatę. Film „Ringu” łączył w sobie tradycyjne elementy azjatyckiej mitologii i historii o duchach z technologią filmową dwudziestego wieku, odchodząc jednocześnie od formuły ‘krwistych’ produkcji, jak można określić większość horrorów nakręconych w ostatniej dekadzie. Idąc za międzynarodowym sukcesem oryginalnego „Ringu”, wytwórnia DreamWorks wypuściła amerykańską wersję filmu „Ring” /The Ring”/ z Naomi Watts w roli głównej, który na jesieni 2002 roku stał się nieoczekiwanie dużym przebojem. Wtedy to właśnie amerykańscy widzowie po raz pierwszy mieli okazję odkryć i zapoznać się ze zjawiskiem nowego rodzaju horroru, wcześniej przyprawiającego o dreszcz emocji widownię azjatycką. Do nakręcenia amerykańskiej wersji „Ringu 2” producenci Walter F. Parkes i Laurie MacDonald zdecydowali się zatrudnić Hideo Nakatę, wracając tym samym niejako do „źródeł” całego zjawiska. Dla japońskiego reżysera jest to debiut na amerykańskim rynku filmowym. Wcześniej Nakata wyreżyserował oprócz wspomnianych „Ringu” i „Ringu 2” również „Kaosu” /”Chaos”/ i „Honogurai mizu no soko kara” /znany pod angielskim tytułem „Dark Water”/, oba mają być wkrótce przeniesione również na amerykańskie ekrany. Sam Nakata i jego produkcje zdążyły już zdobyć sobie renomę filmów subtelnych pod względem artystycznym, wyczarowujących niejako atmosferę strachu i skupiających się głównie na takich tematach jak zemsta i zło, spowite niejasnym przeczuciem czającego się wszędzie niebezpieczeństwa. Warto wspomnieć, że w specjalnym dodatku magazynu Time z 26 kwietnia 2004 roku, na liście „100 najbardziej wpływowych osób na świecie” znalazło się również nazwisko Nakaty, w kategorii Artyści&Rozrywka. Wyróżnienie to można przypisywać ogromnemu wpływowi, jaki artysta wywarł na kształt azjatyckich filmów z gatunku horroru. W „Ringu 2” Nakata nawiązuje do wielu charakterystycznych dla jego stylu technik i powracających stale tematów przewodnich, takich jak: samotne matki, osierocone dzieci, mściwe duchy, woda i wpływ techniki na społeczeństwo. W pracach filmowych reżysera z pozoru banalne i rutynowe działania dnia codziennego – dzwonek telefonu, czy też odkręcanie kranu - nabierają zupełnie nowej, przyprawiającej o dreszcze wymowy. Normalność znamionuje trwogę. W 2002 roku, kiedy powstała pierwsza część „Ringu”, widzowie mieli okazję zapoznać się z Rachel Keller i jej synkiem Aidanem, którzy nieświadomie stali się ofiarami enigmatycznej siły zła, odpowiedzialnej za śmierć czworga nastolatków w oddalonym od cywilizacji domku w górach. W filmie duch Samary Morgan, dziewczynki, która utonęła w studni 25 lat wcześniej, uwięziony został pomiędzy dwoma światami, żywych i umarłych. Stamtąd też dziewczynka zaczyna wykorzystywać swoje umiejętności telepatyczne, aby znaleźć dostęp do świata żywych. Staje się tak za sprawą współczesnej technologii, która tym razem przybrała postać kasety wideo. W momencie, kiedy niczego nie spodziewająca ofiara obejrzy dwuminutowy zapis na taśmie surrealistycznych obrazów przeniesionych na kasetę bezpośrednio z wyobraźni Samary, dzwoni telefon. Złowieszczy głos w słuchawce wypowiada krótkie – „siedem dni”, co znaczy ni mniej ni więcej, że oglądająca kasetę osoba ma przed sobą zaledwie siedem ostatnich dni życia. Po tym jak Aidan obejrzał w telewizorze tajemniczy zapis, a zegar siedmiu ostatnich dni zaczyna powoli tykać, Rachel odkrywa, że tajemnica ocalenia jej dziecka, a jednocześnie przerwania złowróżbnego kręgu śmierci polega na skopiowaniu kasety. Rachel i Aidanowi udaje się ostatecznie uniknąć niebezpieczeństwa, ale kaseta nadal istnieje... W drugiej części filmu, ponownie zobaczymy Rachel Keller i Aidana, w rolach tych Naomi Watts i David Dorfman. W obsadzie nowego filmu znalazł się również australijski aktor Simon Baker, znany amerykańskiej widowni z jednej z głównych ról w serialu stacji CBS „The Guardian”. Baker wcielił się w rolę Maxa Rourke, właściciela i wydawcy lokalnej gazety w miasteczku Astoria, The Daily Astorian, w której redakcji Rachel znajduje nową pracę. Początkowo sceptycznie odnoszący się do obaw Rachel, Max z czasem sam zostaje wciągnięty w rozszerzający się, zataczany przez Samarę krąg panicznego strachu i śmierci. Podczas prowadzonych przez siebie poszukiwań mających na celu dotarcie do pochodzenia Samary, Rachel spotyka tajemniczą kobietę o imieniu Evelyn, która jest pacjentką szpitala psychiatrycznego w Seattle. W rolę Evelyn, która ubrana w biała sukienkę, z rozpuszczonymi czarnymi, długimi włosami przypomina dorosłą Samarę, wcieliła się laureatka Oscara®, aktorka Sissy Spacek. Nazwisko Spacek doskonale znane jest wielbicielom filmowego gatunku horroru, a to dzięki jej niezapomnianej kreacji w filmie Briana DePalmy „Carrie”, w którym zagrała rolę tytułową. Film nakręcony został w 1973 roku na podstawie powieści Stephena Kinga. Elizabeth Perkins, gwiazda między innymi takich produkcji jak „Duży” /Big/ oraz „Flinstonowie”, w „Ringu” wcieliła się w postać doktor Emmy Temple, psychiatry ze szpitala w Astorii, mocno zaniepokojonej stanem Aidana, który trafa na oddział z dziwnymi objawami poważnej hipotermii. Z kolei Emily VanCamp, która przez trzy lata z rzędu grała rolę Amy Abbott w produkcji Warner Bros „Everwood”, zagrała w filmie rolę Emily, nastolatki, która miała nieprzyjemność doświadczyć traumatycznego kontaktu z przeklętą kasetą wideo. Przekleństwem Rachel i czarnym charakterem obu części „Ringu” jest, naturalnie, Samara Morgan, topielica o długich, czarnych, matowych włosach, przerażającym spojrzeniu i spowita w niepokojąco białą sukienkę. W „Ringu 2”, Samarę widzimy jedynie w jej najbardziej wrogim, potwornym wydaniu, które wymagało specjalnego makijażu, nad którego stworzeniem specjaliści każdego dnia spędzali po pięć godzin. W roli Samary twórcy filmu obsadzili Kelly Stables, aktorkę, która w pierwszej części „Ringu” była jedną z trzech dublerek „złej” Samary. Sześciokrotnie nominowany do Nagrody Akademii® artysta specjalizujący się w efektach wizażu, Rick Baker, jeden ze współtwórców wyglądu Samary oraz groteskowych, zniekształconych twarzy jej ofiar w pierwszej części filmu, powraca ponownie na plan filmowy ze swoim zespołem. Bakerowi przypadła rola dokonania transformacji atrakcyjnej, 20-kilkuletniej twarzy Kelly Stables w wizerunek młodej dziewczyny, która od dłuższego czasu przebywa w świecie ciemnej, zawilgoconej studni. Długie godziny, które Stables spędzała codzienne na krześle makijażystów zaczynały się od pokrycia jej twarzy białym sprayem, co miało wywołać trupią bladość jej oblicza. Zespół specjalistów wizażu następnie dokonywał zarysu żył oraz innych dodatkowych szczegółów, po czym następowało osadzenie chyba najbardziej charakterystycznego elementu wyglądu Samary – jej czarnych, długich włosów. W tym celu wykorzystano dwie peruki wykonane z prawdziwego ludzkiego włosa. Jedna mogłaby się okazać niewystarczająca, biorąc pod uwagę możliwość skołtunienia jej podczas kręcenia wielu scen w wodzie. Stables dla uwydatnienia przerażającego wizerunku zakładała również białe szła kontaktowe, które sprawiały, że wyglądała jak osoba niewidząca. Charakterystyczna dla Samary biała, powłóczysta szata dopełniała efektu, sprawiając, że Stables przeistaczała się dosłownie w złowieszczego, przerażającego ducha dziewczyny-topielicy. Produkcja „Ringu 2” rozpoczęła się 13 maja 2004 roku. Przez pierwsze trzy tygodnie zdjęcia kręcone były w różnych plenerach Los Angeles i jego okolicach. Newsroom historycznego już, byłego budynku redakcji Los Angeles Herald Examiner, „wystąpił” w filmie jako biuro redakcji gazety The Daily Astorian, w którym jej właściciel Max Rourke (Simon Baker) zatrudnia Rachel Keller na stanowisko nowego redaktora. Kierownictwo The Daily Astorian, gazety istniejącej w rzeczywistości jako codzienne wydawnictwo w miejscowości Astoria w stanie Oregon, było na tyle uprzejme, że zezwoliło na wykorzystanie w filmie swojej nazwy, jak również służyło pomocą przy tworzeniu jej filmowego wizerunku. Inne charakterystyczne lokalizacje Południowej Kalifornii pokazane w filmie, to między innymi szpital Św. Łukasza w Pasadenie, a także rezydencja Mary Andrews Clark, kompleks historycznych apartamentów pochodzących mniej więcej z 1912 roku, a zlokalizowanych w Mid-Wilshire. W filmie rozgrywają się tu sceny, w których Rachel poszukuje jakichś znaków, które pomogłyby jej rozwiązać zagadkę tajemniczej przeszłości Samary. Po zakończeniu zdjęć w Kalifornii ekipa filmowców przeniosła się do Astorii w stanie Oregon, miejsca wybranego do filmu nie przypadkowo, ze względu na dość charakterystyczną dla niego, ponurą pogodę. To właśnie warunki atmosferyczne tej okolicy, w połączeniu z opowiadaną historią, dały w rezultacie efekt dość przerażający w swoim wyrazie. Wzniesiona na mierzei Astoria, geograficznie nieodłącznie związana jest z wodą – kolejnym charakterystycznym aspektem całej historii – wydawała się miejscem idealnym na potrzeby filmu, właśnie ze względu na swoje położenie. Zdjęcia kręcono w miasteczku między innymi w samym historycznym centrum, jak również wielu innych okolicznych miejscach, a także sąsiadującym z Oregonem stanie Waszyngton. Przez pierwsze trzy dni główną lokalizacją były okolice zbudowanego w 1904 roku drewnianego kościoła St. Mary of McGowan nad rzeką Columbia w miejscowości Chinook, w scenerii szarego, deszczowego nieba. Miejsce to znajduje się parę kilometrów na północ od mostu Astoria Bridge łączącego Astorię ze stanem Waszyngton. Trawiasta polana przylegająca do kościoła przeszła szybką transformację, przybierając postać lokalnego Targu w Astorii, miejsca, w którym Rachel po raz pierwszy ma okazję spotkać się z Maksem, a także kilkoma barwnymi lokalnymi postaciami. Wielu ze sprzedawców na targu, a także lokalnych artystów i rzemieślników mających swoje budki w Astorii zostało uwiecznionych na filmie. Z kolei około 250 mieszkańców miasteczka wystąpiło w filmie w roli statystów. Jedna z bardziej zapadających w pamięć i znaczących scen filmu, w której Rachel i Aidan napotykają na swojej drodze stado jeleni została sfilmowana na przepięknej, obsadzonej drzewami leśnej drodze parku stanowego Fort Stevens. Ten największy z nadmorskich parków w stanie Oregon znajduje się kilkanaście kilometrów od Astorii. Przypominająca jedną ze scen z pierwszej części „Ringu”, kiedy to konie dokonują zniszczenia na promie, scena z udziałem jeleni wzmacnia efekt wszechobecnej grozy, a także zwiastującej nieszczęście więzi pomiędzy zwierzętami i energią zła uosabianą przez Samarę. Wybór jeleni do jednej ze scen nie był kwestią przypadkową i miał wielkie znaczenie z punktu widzenia Hideo Nakaty i ekipy filmowców. W Japonii, jeleń odgrywa bardzo istotną rolę, w dawnych czasach zwierzę to było czczone jako święte. Nadawano mu znaczenia boskiego posłannika, któremu należało oddać pokłon. Dzisiaj jelenie nadal są uważane w Japonii za skarb narodowy i podlegają szczególnej ochronie. Scena z ich udziałem jest dość szczególna z innych jeszcze względów, a mianowicie z uwagi na fakt, że żaden prawdziwy jeleń nie został w niej wykorzystany. Stworzenie stada jeleni należało do jednych z najbardziej trudnych sekwencji efektów specjalnych, kiedy to te imponujące rogacze zostały zaprojektowane komputerowo i umieszczone w materiale filmowym na etapie postprodukcji. Było to możliwe dzięki wygenerowanym przez komputer wizerunkom, stworzonym pod nadzorem Betsy Paterson z Rythm&Hues oraz dzięki wysiłkom utalentowanego zespołu animatorów komputerowych. Po zakończeniu etapu zdjęciowego w Astorii, zespół produkcyjny ponownie skierował się do Los Angeles, gdzie kontynuowano kręcenie materiału, tym razem na scenach dźwiękowych wytwórni Universal Studios oraz LA Center Studios. Do jednych z bardziej skomplikowanych scen, wymagającej wysiłku zarówno ekipy efektów specjalnych, jak i efektów wizualnych, z pewnością zaliczyć należy tę, kręconą w łazience Maxa, w której został zamknięty kąpiący się właśnie Aidan. Jak gdyby miejsce to nie podlegało działaniu grawitacji, woda zalewa ściany i sufit, jest wszędzie, oprócz wanny, w której tak naprawdę powinna się znajdować. Jest to preludium do zalania z ogromną siłą, na podobieństwo ulewnego deszczu, Rachel i Aidana. Do nakręcenia tej sceny koordynator efektów specjalnych, Peter Chesney i jego zespół zbudowali pomieszczenie łazienki „do góry nogami”. Umieszczono w nim około 100 cienkich drucików podtrzymujących zasłony oraz ręczniki w odwrotnej do naturalnej pozycji. Następnym krokiem było zrobienie z sufitu swego rodzaju małego basenu wypełnionego odpowiednią ilością wody. Kolejno dokonywano „przekręcenia” tego miejsca do góry w prawo, jednocześnie filmowanego przez specjalnie zamontowane szyby, co pozwalało na odpowiednie doświetlenie planu. Kolejno rejestrowano zdjęcia z jednej i drugiej strony pokoju, aby uchwycić stopniowe spływanie wody z jednego końca łazienki na drugi. W scenie tej obraz rejestrowany był przez kilka kamer jednocześnie, kilka z nich pracowało w trybie umożliwiającym uchwycenie sceny w zwolnionym tempie. Dla wielu widzów filmy w rodzaju „Ringu” pozostają synonimem produkcji o niezapomnianych, przejmujących obrazach, ale również charakteryzujących się siłą opowiadanej historii. Połączenie bardzo wysmakowanych, stylowych ujęć i specyficznego oświetlenia z obrazami takimi jak studnia, owalne lustra, zatrzymane na ekranie kadry z telewizji, drabiny, owady, spływająca woda i powyginane drzewa stają się niejako symbolami na długo zapadającymi w pamięć większości fanów horrorów. Dla wielu z nich strona wizualna filmu jest bowiem równie ważna jak postaci w nim przedstawione i opowiedziana historia. Na potrzeby drugiej części filmu „Ring”, scenograf Jim Bissel, znany między innymi z takich swoich wcześniejszych produkcji jak: „E.T.”, „Jumanji” i „Arachnofobia”, sięgnął do niebieskiej i zielonej palety barw, charakterystycznej dla regionu zachodnio-północnej części wybrzeża Pacyfiku. Zabieg taki miał wzmocnić powracający stale w filmie motyw wody, a zielono-niebieskie tony przewijają się przez cały film, poczynając od scenerii, w której rozgrywa się akcja, po oświetlenie, garderobę bohaterów i wystrój wnętrz. Autorem zdjęć do filmu jest Gabriel Beristain, znany widowni ze swoich wcześniejszych filmów „Caravaggio” i „Dolores Clairborne”. Jego zadaniem, w trakcie rejestrowania materiału filmowego było między innymi utrzymanie spójności charakteru zdjęć kręconych w plenerach. Podczas trwającego dwa tygodnie etapu zdjęciowego w plenerach, pogoda zdawała się płatać figle, przechodząc od deszczowej do pogodnej i słonecznej. Beristain musiał w tym czasie dokonywać natychmiastowych poprawek w schemacie oświetlenia, tak aby nakręcone wcześniej mokre powierzchnie dróg korespondowały odpowiednio z zarejestrowanymi później ujęciami. W ostatnich dniach kręcenia „Ringu 2”, ekipa filmowa zajęła się rejestrowaniem scen w pobliżu i w środku studni Samary. Symboliczna, owiana mgłą tajemnicy studnia i otaczająca ją polana, obrazy pojawiające się na początku złowieszczej kasety wideo, zostały odtworzone na scenie dźwiękowej L.A. Center Studios. Scenograf Jim Bissell oraz jego zespół projektantów wypełnili po brzegi całą Scenę nr. 1 świeżą darnią i około 220 drzewami, a następnie otoczyli ją olbrzymim zielonym ekranem, na który rzucony został obraz urwistego klifu, znajdującego się na skraju polany. Otwór studni został umiejscowiony w taki sposób, że schodził pod scenę, co pozwoliło Kelly Stables oraz Naomi Watts wspinać się po drabinie i wychodzić bez większych trudności na polanę. Z kolei na scenach dźwiękowych Universal Studios powstała sceneria, w której rozegrały się sekwencje gonitwy w głębi studni – zarówno suchej, jak i wypełnionej wodą. Przy zastosowaniu wszystkich niezbędnych środków ostrożności, w tym także specjalnych uprzęży i platform, Naomi Watts większość scen wspinania się po ścianach studni była w stanie wykonać sama, pod czujnym okiem koordynatora efektów kaskaderskich Keitha Campbella. Dla zespołu kaskaderskiego przygotowanie sekwencji wspinania się w studni oznaczało pracę metodą prób i błędów, przed dopuszczeniem do kręcenia zdjęć z udziałem aktorki. Z kolei w scenach ukazujących szaleńczą wspinaczkę Samary, która na podobieństwo pająka pełznie w górę studni, twórcy filmu zdecydowali się skorzystać z pomocy Bonnie Morgan, profesjonalnej kontorsjonistki, której talent wcześniej wykorzystany był przy kręceniu takich filmów jak „Raport mniejszości” i „Faceci w czerni 2”. W scenie tej Morgan w nienaturalny sposób wygina swoje kończyny, starając się przywołać obraz nienaturalnych, szaleńczych ruchów Samary.
Ring 2 – Dziwne zdarzenia
Przez cały czas kręcenia zdjęć do filmu „Ring 2”, sekwencja niewyjaśnionych, dziwnych zdarzeń związanych z wyobrażeniem tajemniczego kręgu zdawała się towarzyszyć produkcji filmu. Pewne incydenty, które miały miejsce, dawały do myślenia zarówno aktorom zatrudnionym przy filmie, jak i jego twórcom. Mogło się wydawać, że w pewien tajemniczy sposób Samara, filmowy „zły duch” wyszedł z ram świata filmu i przedarł się do świata realnego. Dziwne zdarzenia zaczęły się 20 maja 2004 roku, w „siódmym dniu” produkcji. Wczesnym rankiem, jeden z pracowników biura administracji filmu po przybyciu do pracy stwierdził, że biuro uległo sporemu zalaniu. I chociaż, jak stwierdzona później, powodem wypadku była nieszczelna rura, dla wielu osób ten przewijający się w filmie motyw wody, mógł oznaczać tylko jedno – złowieszczy sygnał, że coś się jeszcze wydarzy. Wieść o tym szybko się rozeszła i wszyscy zdawali się być bardzo czujni. Aby zapobiec jakimkolwiek problemom, które mogłyby zakłócić prace ekipy w przyszłości, za namową reżysera Hideo Nakaty w biurach administracji produkcji oraz na planie filmowym przeprowadzono rytualną ceremonię oczyszczenia, której dokonał wielebny Igawa. Jej celem było, naturalnie, ustrzeżenie tych miejsc przed ewentualnymi niepowodzeniami w przyszłości. Do ceremonii zaproszono dobrowolnie również wszystkich członków ekipy filmowej. Pomimo tego, że miejsce produkcji oficjalnie zostało pobłogosławione, ciąg niewytłumaczalnych zdarzeń zdawał się nie mieć końca. Kolejny incydent związany był z zaatakowaniem ciężarówki z rekwizytami przez ogromną chmarę pszczół, która, po natychmiastowej ewakuacji wozu i ekipy rekwizytorów zniknęła równie szybko i tajemniczo jak się pojawiła. Z równie niejasnego powodu, sporych rozmiarów kontener z wodą znajdujący się w biurowej kuchni rozpękł się ponownie zalewając miejsce, doświadczone w podobny sposób zaledwie kilka tygodni wcześniej. Pewnego ranka na parkingu Universal Studios, jeden z kostiumografów zatrudnionych przy filmie opuszczał garaż kiedy to oczom jego ukazał się sporych rozmiarów jeleń zmierzający w jego kierunku. Chociaż jeleń w tej okolicy to nic dziwnego, jednak podobieństwo „szarży” zwierzaka do scen zarejestrowanych w filmie wydawało się być nieprzypadkowe. Etap zdjęciowy filmu „Ring 2” zakończono 18 sierpnia, 2004 roku.
Aktorzy
NAOMI WATTS (Rachel Keller) nominowana była do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej® za pierwszoplanową rolę żeńską w dramacie Alejandro Gonzáleza Inárritu’a „21 gramów” /21 Grams/, z udziałem Seana Penna i Benicio Del Toro. Przejmująca kreacja aktorki, która wcieliła się w filmie w postać opłakującej stratę najbliższych matki i żony przyniosła jej również nagrodę przyznawaną przez Gildię Aktorów Filmowych (Screen Actors Guild - SAG), a także nominacje do BAFTY i nagrody Critics Choice. Liczne wyróżnienia spotkały aktorkę również ze strony gremiów krytyków, które uznały jej kreację za godną wyróżnienia; swoją statuetkę przyznało jej między innymi Stowarzyszenie Krytyków Filmowych Los Angeles. Watts za pracę przy „21 gramach” otrzymała także Nagrodę Publiczności na Festiwalach Filmowych w Wenecji (2003) oraz Palm Springs. Ostatnio aktorka zagrała także w trzech kolejnych, różnych pod względem stylistycznym niezależnych produkcjach - filmie Davida O. Russella “I Heart Huckabee’s”, z udziałem Jude’a Lawa i Dustina Hoffmana; “We Don’t Live Here Anymore”, z Laurą Dern, Peterem Krause i Markiem Ruffalo; oraz „Zamachu na Richarda Nixona” /The Assassination of Richard Nixon/, w którym partnerowali jej Sean Penn i Don Cheadle. Watts pojawi się wkrótce we thrillerze Marca Forstera “Stay,” w którym na ekranie ma jej partnerować Ewan McGregor. Obecnie aktorka kręci zdjęcia w Nowej Zelandii, gdzie powstaje remake klasycznej pozycji kina “King Kong,” w reżyserii Petera Jacksona. Watts gra w nim rolę Ann Darrow, a oprócz niej w filmie będzie można zobaczyć Adriena Brody i Jacka Blacka. Watts po raz pierwszy zwróciła na siebie uwagę szerszej publiczności grając w kontrowersyjnym obrazie Davida Lyncha “Mulholland Drive,” który miał swoją premierę w 2001 roku na Festiwalu Filmowym w Cannes. Jej filmowy portret młodej, aspirującej aktorki przyniósł jej wyróżnienia za najlepszą rolę żeńską, przyznawane przez wiele stowarzyszeń krytyków, w tym National Society of Film Critics. Ponadto, na konwencji ShoWest Watts otrzymała tytuł Gwiazdy Jutra, jako jedna z najbardziej obiecujących aktorek, a w tym samym roku na Festiwalu Filmowym w Hollywood otrzymała nagrodę za Wyróżniające się Aktorstwo. Po udanym “Mullholland Drive”, aktorka zagrała później w wyreżyserowanej przez Gore’a Verbinski’ego pierwszej części horroru “The Ring”; produkcji „Rozwód po francusku” /Le Divorce/, w której znalazła się w doborowej obsadzie z Kate Hudson, Glenn Close i Stockardem Channingiem; a także w filmie “Ned Kelly,” z Heath Ledger i Rachel Griffiths. Urodzona w Anglii Watts, w wieku 14 lat przeprowadziła się z rodzicami do Australii, gdzie rozpoczęła studiowanie sztuki dramatycznej. Swoją pierwszą większą rolę zagrała w filmie Duigan’a “Flirting”, z Nicole Kidman. Była producentką i zagrała w filmie krótkometrażowym “Ellie Parker”, zgłoszonego do konkursu na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2001 roku. Za rolę w nim aktorka otrzymała tytuł najlepszej artystki żeńskiej w filmie krótkometrażowym. SIMON BAKER (Max Rourke) ma na swoim koncie kilka większych ról filmowych, chociaż ostatnio większą popularność przyniosła mu rola w serialu telewizyjnym stacji CBS “The Guardian.” Baker występował w nim przez cztery kolejne sezony, a jego artystyczne wysiłki zostały docenione w formie nominacji do nagrody Złotego Globu. W serialu Baker zagrał prawnika, którego oskarżono o posiadanie narkotyków i skazano na wykonanie pracy na rzecz społeczności w formie pracy adwokackiej na rzecz pokrzywdzonych dzieci. Na dużym ekranie Baker zagrał ostatnio w niezależnej produkcji "Book of Love," która zgłoszona została do jednego z konkursów na Festiwalu Filmowym w Sundance. Wkrótce aktora można będzie oglądać w horrorze “Land of the Dead”, w reżyserii George’a A. Romero. Urodzony w Australii, Baker cieszył się już uznaną pozycją w świecie filmowym swojego kraju, kiedy to zadebiutował na rynku hollywoodzkim rolą aktora Matta Reynolds’a w uznanym przez krytykę dramacie Curtisa Hanson’a “”Tajemnice Los Angeles” /L.A. Confidential/, z udziałem krajanów Russella Crowe’a i Guy’a Pearce’a. W 1999 roku, Baker zagrał w filmie Anga Lee “Przejażdżka z diabłem” /Ride With the Devil/, w którym udział wzięli również Tobey Maguire, Skeet Ulrich i Jeffery Wright. Kolejny rok przyniósł nowe propozycje filmowe, wśród których znalazła się rola jednego z astronautów biorących udział w pierwszej misji na Marsa, przedstawionej w thrillerze science fiction “Czerwona plameta” /Red Planet/, z Valem Kilmerem i Carrie-Ann Moss. Baker zagrał później razem z Hilary Swank w filmie kostiumowym Charlesa Shyera “Afera naszyjnikowa” /The Affair of the Necklace/, w którym wystąpili także Adrien Brody, Brian Cox i Jonathan Pryce. W filmografii Bakera są również tytuły produkcji niezależnych: "Sunset Strip", z Anną Friel, Nickiem Stahlem i Adamem Goldbergiem; "Pocałunek Judasza” /Judas Kiss/, w reżyserii Sebastiana Gutierreza, z Emmą Thompson, Alanem Rickmanem i Til Schweiger; a także "Restauracja” /Restaurant/ Erica Brossa, z udziałem Adriena Brody; "Love from Ground Zero" i “Poszukiwany” /Most Wanted/. DAVID DORFMAN (Aidan) w “Ringu 2” powraca do roli Aidana Kellera, którą w wieku zaledwie dziewięciu lat zagrał w pierwszej części przebojowego horroru z 2002 roku „Ring”. Rola w tym filmie była dla chłopca pierwszą większą produkcją dużego ekranu. Dorfman debiutował w filmie fabularnym w 2000 roku, grając syna Williama H. Macy’a w uznanym dramacie “Panic”. Następnie wcielił się w postać syna Gwyneth Paltrow w romantycznej produkcji “Gra o miłość” /Bounce/. Niedawno zagrał rolę Jedidiaha, w remake’u horroru “Teksańska masakra piłą łańcuchową” /The Texas Chainsaw Massacre/ z 2003 roku. Dorfman wystąił w niezależnej produkcji “100 Mile Rule,” oraz musicalu komediowym “The Singing Detective,” portretując młodego Roberta Downey’a, Jr. Na małym ekranie Dorfman zagrał jedną z głównych ról - Charlesa Wallace’a Murry’a w miniserialu “A Wrinkle in Time,” nakręconym na podstawie niezwykle popularnej pozycji książkowej dla dzieci autorstwa Madeleine L’Engle. Otrzymał również rolę Rocky’ego Tardio w serialu “Joan of Arcadia”. W imponującej jak na swój wiek filmografii Dorfman ma również takie tytuły telewizyjne jak: “The Invisible Child,” serial “Family Law,” oraz gościnne występy w “Ally McBeal” w roli syna Roberta Downey’a, Jr.. ELIZABETH PERKINS (Dr Carol Breyer) znana jest dobrze filmowej publiczności od czasu przebojowej roli w komedii Penny Marshall “Duży” /Big/ z 1988 roku, w którym zagrała razem z Tomem Hanksem. Urodzona w Queensie, w Nowym Yorku, Perkins wychowywała się w Vermont. Uczęszczała do prestiżowej szkoły aktorskiej Goodman School of Drama w Chicago, po której zakończeniu rozpoczęła karierę sceniczną. Po powrocie do Nowego Yorku, debiutowała w sztuce teatralnej Neila Simona “Brighton Beach Memoirs”. Występowała kolejno na scenach Playwrights’ Horizon, Ensemble Studio Theatre, oraz New York Shakespeare Festival i z zespołem Steppenwolf Theater. Ostatnio w roli dramatycznej można ją było oglądać na deskach Los Angeles’ Geffen Playhouse, gdzie zagrała w czarnej komedii Johna Patricka Shanley’a “Four Dogs and a Bone”. Perkins debiutowała na dużym ekranie w 1986 roku w filmie Edwarda Zwicka “Ta ostatnia noc” /About Last Night…/, filmowej adaptacji sztuki Davida Mameta “Sexual Perversity in Chicago.” Kolejne filmy z jej udziałem to wspomniany już “Duży” /Big/, dramat Roberta Greenwalda “Sweet Hearts Dance,” z Susan Sarandon i Jeffem Danielsem; a także wyreżyserowany przez Alana Rudolpha romantyczny thriller “Podwójne śledztwo” /Love at Large/, z Tomem Berengerem. Uznanie widzów i krytyki aktorka zdobyła sobie grając w filmie Barry’ego Levinsona “Avalon,” oraz wyreżyserowanym przez Randy Haines “Doktorze” /The Doctor/, z udziałem Williama Hurta. Perkins zagrała w dwóch klasycznych produkcjach familijnych – wielkoekranowej adaptacji “Flinstonów” /The Flintstones/, w której wystąpiła jako Wilm Flintstone; oraz remake’u “Cudu na 34 ulicy” /Miracle on 34th Street/. Filmografia Perkins to również takie tytuły jak: “He Said, She Said,” z Kevinem Baconem; “Indian Summer”; “Księżyc i Valentino” /Moonlight and Valentino/, z udziałem Whoopi Goldberg, Gwyneth Paltrow i Jona Bon Jovi; wyreżyserowana przez Antonio Banderasa produkcja “Wariatka z Alabamy” /Crazy in Alabama/; “28 dni” /28 Days/, z Sandrą Bullock; a także “Psy i koty” /Cats & Dogs/. Aktorka użyczyła swojego głosu jednej z postaci animowanego przeboju “Gdzie jest Nemo?” /Finding Nemo/. Wkrótce można ją będzie zobaczyć także w najnowszych produkcjach: “Kids in America,” “Fierce People” i “Must Love Dogs.” Na małym ekranie aktorka wcieliła się w postać Marilyn Lovell w wyprodukowanym przez Toma Hanksa miniserialu “From the Earth to the Moon”, a także zagrała w uznanym przez krytykę filmie obyczajowym “If These Walls Could Talk 2”. Inne tytuły z jej udziałem to: “My Sister’s Keeper”,“What Girls Learn,” a także serial “Battery Park.” W miniserialu stacji NBC “Hercules”, można ją będzie zobaczyć już w tym roku. SISSY SPACEK (Evelyn) należy obecnie do grona najbardziej szanowanych aktorek amerykańskich. Od ponad trzydziestu lat związana jest ze światem filmowym Hollywood. W swoim bogatym dorobku artystycznym ma między innymi Nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej®, pięć nominacji do Oscara®, trzy Złote Globy i niezliczone wyróżnienia przyznawane przez gremia krytyków filmowych. Po raz pierwszy Spacek zwróciła na siebie uwagę specjalistów branży filmowej i publiczności rolą w głośnym filmie Terrence’a Malicka “Badlands” z 1973 roku, w którym zagrała obok Martina Sheena. Już w 1976 roku, aktorka otrzymała swoją pierwszą nominację do Nagrody Akademii®, a także uhonorowana została nagrodą przyznawaną przez Amerykańskich Krytyków Filmowych (National Society of Film Critics) za przejmującą kreację tytułowej roli w filmie Briana De Palmy „Carrie”, nakręconym na podstawie powieści Stephena Kinga. Kolejny rok był równie pomyślny - przyniósł aktorce nagrodę Nowojorskich Krytyków Filmowych za rolę w filmie Roberta Altmana “Trzy kobiety” /Three Women/. W 1980 roku, Spacek jako Loretta Lynn zagrała w biograficznym obrazie “Córka górnika” /Coal Miner’s Daughter/. Tym razem jej artystyczne konto wzbogaciło się o najbardziej prestiżową nagrodę przemysłu filmowego – Oscara®, a także Złoty Glob, Nagrody Nowojorskich i Amerykańskich Krytyków Filmowych oraz Krytyków Los Angeles. Swoje wyróżnienie przyznało jej gremium National Board of Review, a wszystko to za sprawą przejmującej kreacji legendy muzyki country. Spacek ponownie nominowana było do Złotego Globu w kolejnym roku za pracę przy filmie “Przybłęda” /Raggedy Man/, w reżyserii swojego męża Jacka Fiska. Trzecią z kolei nominację do Nagrody Akademii i Złotego Globu aktorka otrzymała grając w wyreżyserowanym przez Costę-Gavrasa dramacie z 1982 “Zaginiony” ./Missing/, z udziałem Jacka Lemmona. Czwartą w tych samych kategoriach zapewniła jej rola w filmie z 1984 roku “Rzeka” /The River/, w którym na ekranie partnerował jej Mel Gibson. Rok 1987 był równie pomyślny dla Spacek, która i tym razem otrzymała nominację do Nagrody Akademii®, a także wzbogaciła swoją kolekcję nagród o kolejny Złoty Glob oraz Nagrodę Nowojorskich Krytyków Filmowych za kreację w czarnej komedii “Zbrodnie serca” /Crimes of the Heart/. Ostatnią z nominacji do Oscara® przyniosła jej rola załamanej śmiercią syna matki w dramacie “Za drzwiami sypialni” /In the Bedroom/, za którą otrzymała również statuetki Złotego Globu oraz nagrodę Independent Spirit Award i AFI Film dla najlepszej aktorki. Dodatkowo swoje nagrody i wyróżnienia przyznały jej szacowne gremia krytyków - Los Angeles, Nowego Yorku oraz Broadcast Film. Za pracę przy “Za drzwiami sypialni” Spacek nominowana była w dwóch kategoriach do nagrody Gildii Amerykańskich Aktorów Filmowych (Screen Actors Guild - SAG), jako najlepsza aktorka oraz wspólnie z innymi artystami za najlepszą obsadę. Imponująca filmografia Spacek to również takie filmy jak: “Dom na końcu świata” /A Home at the End of the World/, “Prosta historia” /The Straight Story/, “Atomowy amant” /Blast From the Past/, “Prywatne piekło” /Affliction/, “Harfa traw” /The Grass Harp/, “JFK,” “Długa droga do domu” /The Long Walk Home/, “’Night, Mother” oraz “Historia Marie Ragghiani” /Marie/. Aktorkę można będzie oglądać wkrótce w “Nine Lives”, filmie, który będzie miał swoją premierę na Festiwalu Filmowym w Sundance, a także w kilku innych filmach, a w tym “An American Haunting.” Spacek znana jest również ze znakomitych ról na małym ekranie, gdzie grała między innymi w kilku wysoko ocenionych wieloodcinkowych projektach. Nominacje do Nagrody Emmy przyniosła jej rola Zeldy Fitzgerald w “Last Call” oraz praca przy westernie Tommy’ego Lee Jonesa “The Good Old Boys”. Nominację do nagrody SAG z kolei zapewniły jej takie tytuły jak: “Midwives” i “A Place for Annie.” Inne telewizyjne projekty z jej udziałem to: “If These Wall Could Talk”, “Beyond the Call”, “Streets of Laredo” oraz “Prywatna sprawa” /A Private Matter/. EMILY VANCAMP (Emily) gra obecnie jedną z głównych ról - Amy Abbott, w dobrze ocenianym przez krytykę serialu obyczajowym produkcji Warner Bros “Everwood”, z udziałem Treata Williamsa i Gregory Smitha. Urodzona i wychowana w Port Perry, w prowincji Ontario w Kanadzie VanCamp już w wieku trzech lat występowała na scenie w zespole tanecznym. W wieku 12 lat przeniosła się do Montrealu i podjęła naukę tańca klasycznego w prestiżowej szkole L'Ecole Superieure de Danse de Quebec, przygotowującej artystów do pracy w zespole baletowym Les Grands Ballet Canadiens. Kiedy starsza siostra Emily, Katie, również tancerka baletowa, została obsadzona w jednej z ról filmowych, VanCamp odwiedziła ją na planie i z miejsca zakochała się w aktorstwie. Wkrótce potem VanCamp otrzymała swoją pierwszą większą rolę jako Jacqueline Bouvier w miniserialu z 2000 roku - “Jackie Bouvier Kennedy Onassis.” Inne tytuły telewizyjne z jej udziałem to: “Glory Days” oraz wieloodcinkowe projekty “Dice” i “Redeemer.” VanCamp debiutowała na dużym ekranie w niezależnej produkcji “Lost & Delirious”, która okazała się być przebojem Festiwalu Filmowego w Sundance w 2001 roku. Niedługo potem można ją było zobaczyć również w niskobudżetowym filmie “The House on Turk Street”, z Samuelem L. Jacksonem. Ostatnio u boku Sharon Stone i Ruperta Everetta zagrała w dramacie “A Different Loyalty.” VanCamp nadal zajmuje się tańcem klasycznym. KELLY STABLES (Samara) pochodzi z St. Louis, w stanie Missouri. Tam właśnie rozpoczynała swoją artystyczną karierę śpiewając i tańcząc na deskach The Muny, najstarszego i największego teatru plenerowego w USA. Stables ukończyła naukę na Uniwersytecie Stanu Missouri, uzyskując tytuł licencjata nauk humanistycznych. Po przeprowadzce do Los Angeles zdecydowała się na karierę aktorki, co też wkrótce miało zaowocować rolami w serialu “The Grubbs” oraz popularnym odcinkowym filmie fabularnym “General Hospital.” Kolejne, nieduże role zagrała w “Bring It On Again” i “Nawiedzonym dworze” /Haunted Mansion/, a także pierwszej części “Ringu” oraz przeboju filmowym “Spider-Man.” Pierwsze większe zlecenia otrzymała grając w niezależnej produkcji “Dumy i uprzedzenia” /Pride and Prejudice/, która niedawno ukazała się na DVD. Stables zagrała również w niezależnej produkcji “State’s Evidence”, a także w serialu fantasy wyświetlanym przez stację ABC Family Channel “W.I.T.C.H.” Oprócz pracy na małym i dużym ekranie młoda aktorką kontynuuje prace na deskach scenicznych. Jako “Wendy” zagrała w produkcji “Piotrusia Pana” wystawianej przez Thousand Oaks Civic Light Opera. Ostatnio wystąpiła w światowej premierze musicalu “W.R. and Daisy” wystawianego przez Theatre West.
Twórcy
HIDEO NAKATA (Reżyseria) od czasu nakręcenia oryginalnej, japońskiej wersji “Ringu” utrzymuje się w czołówce najbardziej wpływowych i twórczych reżyserów filmów z gatunku horrorów. Nakręcony w oparciu o trylogię powieści japońskiego mistrza sztuk walki Suzuki Koji, film natychmiast przypadł do gustu azjatyckiej publiczności i zyskał sobie pozycję najbardziej kasowego horroru w historii japońskiego kina. Obraz ten zapoczątkował również pewien trend gatunku filmowego, określany odtąd mianem “J-Horror” (horroru japońskiego), podkreślającego bardziej nastrój, tajemniczość i trwogę pewnych sytuacji, niż efekty specjalne i rozlew krwi. Nakata nie poprzestał na pierwszej części i poszedł za ciosem popularności, kręcąc w 1999 roku drugi film z tej serii - “Ringu 2.” Trzy lata później, “Ringu” stał się podstawą do nakręcenia amerykańskiej wersji pod szyldem DreamWorks – pt. “Ring” /The Ring/. Urodzony w Okayama, w Japonii w 1961 roku, Nakata studiował na dwóch kierunkach na Uniwersytecie Tokijskim – fizykę stosowaną i dziennikarstwo. Po zakończeniu nauki otrzymał pracę asystenta reżysera w Nikkatsu Studios, gdzie przez siedem lat pracował pod okiem swojego mentora, reżysera Masaru Konuma. W 1996 roku wyreżyserował swój pierwszy film fabularny “Joyu-rei” (znany również pod angielskim tytułem “Ghost Actress”), w którym po raz pierwszy wprowadził elementy sił nadprzyrodzonych, mające wkrótce stać się jego znakiem firmowym. W 1999 roku, w którym powstała również pierwsza część “Ringu” Nakata nakręcił najpierw dramat kryminalny “Kaosu” (znany pod angielskim tytułem “Chaos”). Wracając do swoich korzeni w 2002 roku wyreżyserował obraz “Honogurai mizu no soko kara” (angielski tytuł “Dark Water”), na podstawie powieści autora „Ringu” Suzuki Koji. Amerykańskie wersje “Chaosu” i “Dark Water” są obecnie przenoszone na ekran. W 2000 roku pomiędzy pracą nad dwoma filmami fabularnymi Nakata wyreżyserował dokumentalny obraz o swoim mentorze Masaru Konuma zatytułowany “Sadistic and Masochistic.” Prezentowany obecnie Państwu “Ring 2” jest debiutem reżyserskim Nakaty na rynku amerykańskim. Wkrótce ma on również stanąć za reżyserskim sterem takich projektów jak: thriller “Out” oraz remake horroru “Istota” /The Entity/, powstałego pierwotnie w oparciu o autentyczne wydarzenia. WALTER F. PARKES & Laurie MacDonald (Producenci) należą dziś do grona najbardziej aktywnych producentów filmowych Hollywood. Razem stoją na czele wytwórni DreamWorks. Parkes&MacDonald niedawno wyprodukowali przygodowy film z gatunku fantasy – “Lemony Snicket: seria niefortunnych wydarzeń” /Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events”, z udziałem Jima Carrey’a, Meryl Streep i Jude’a Law, a wyreżyserowanym przez Brada Silberlinga. W swoich planach producencki duet ma najnowszy projekt - “The Legend of Zorro”, sequel niezwykle popularnego filmu “Maska Zorro” /The Mask of Zorro/, w którym na planie filmowym ponownie spotkają się Antonio Banderas i Catherine Zeta-Jones; a oprócz tego futurystyczny thriller akcji “The Island”, w reżyserii Michaela Bay’a, z udziałem Ewana McGregora i Scarlett Johansson oraz występującą pod roboczym tytułem produkcję “Just Like Heaven”, w której pod okiem reżysera Marka Watersa zagrają Reese Witherspoon i Mark Ruffalo. Wraz z MacDonald, Parkes zajął się produkcją pierwszej części “Ringu”, w reżyserii Gore’a Verbinskiego, która w 2002 roku nieoczekiwanie zyskała sobie pozycję jednego z największych hitów roku. W tym samym roku powstał również pod okiem Parkesa “Raport mniejszości” /Minority Report/, z udziałem Toma Cruise’a, oraz “Złap mnie jeśli potrafisz” /Catch Me If You Can/, z Leonardo DiCaprio i Tomem Hanksem, oba wyreżyserowane przez Stevena Spielberga. Parkes i MacDonald ostatnio zajęli się produkcją komedio-dramatu “Terminal”, również w reżyserii Spielberga, z udziałem Toma Hanksa i Catherine Zeta-Jones. W ich dorobku są również takie tytuły jak: sequel “Facetów w czerni” /Men in Black II/, z udziałem Tommy’ego Lee Jonesa i Willa Smitha, w reżyserii Barry’ego Sonnenfelda; oraz jego pierwsza część z 1997 roku “Faceci w czerni” /Men in Black/, za który producencki duet otrzymał tytuł Producentów Roku - ShoWest Producers of the Year. Filmografia Parkesa i MacDonald to również takie tytuły jak: oskarowy “Gladiator”, wyreżyserowany przez Sama Mendesa obraz “Droga do zatracenia” /Road to Perdition/, kino akcji z udziałem Jackie Chana “Smoking” /The Tuxedo/, niedawny remake “Wehikułu czasu” /The Time Machine/, wspomniana wcześniej “Maska Zorro” /The Mask of Zorro/, “Dzień zagłady” /Deep Impact/, “Amistad,” “The Peacemaker,” “Sneakers”, którego Parkes był również współautorem, “Volunteers,” “Project X”, “True Believer” i „Twister” Jako współzarządzający wytwórnią DreamWorks Pictures Parkes & MacDonald, nadzorowali między innymi takie duże projekty ostatnich lat jak: thriller akcji Michaela Manna pt. “Zakładnik” /Collateral/, z udziałem Toma Cruise’a; oskarową produkcję “American Beauty”; a także uhonorowany Nagrodą Amerykańskiej Akademii i Złotym Globem dramat wojenny “Szeregowiec Ryan” /Saving Private Ryan/, najbardziej dochodowy film 1998 roku w USA. Trzykrotnie nominowany do Nagrody Akademiiâ, Parkes swoją pierwszą nominację otrzymał jako reżyser i producent w 1978 roku za dokumentalny obraz “California Reich”, demaskujący działania grup neo-nazistowskich w Kalifornii. Drugą nominację przyniósł mu oryginalny scenariusz (napisany razem z Lawrencem Laskerem) do “Gier wojennych” /WarGames/, trzecią zaś praca producenta przy „Przebudzeniach” /Awakenings/. MacDonald zaczynała swoją karierę jako producentka filmów dokumentalnych i wiadomości telewizyjnych stacji KRON, afiliowanej przez NBC w San Francisco. Później dołączyła do zespołu pracowników Columbia Pictures, gdzie zajmowała stanowisko wiceprezesa produkcji. Po czterech latach wraz z Walterem Parkesem rozpoczęła niezależną działalność producencką. Małżeński duet przeszedł następnie do pracy w DreamWorks. EHREN KRUGER (Scenariusz) w stosunkowo niedługim czasie zyskał sobie miano jednego z najbardziej twórczych i wziętych scenarzystów młodego pokolenia. Wcześniej napisał scenariusz do pierwszej części “Ringu”, w reżyserii Gore’a Verbinskiego, filmu, który niespodziewanie okazał się wielkim sukcesem 2002 roku. Kruger jest również autorem scenariuszy do kilku projektów filmowych, które wejdą w niedługim czasie na ekrany, w tym między innymi: “Braci Grimm” /The Brothers Grimm/, z udziałem Matta Damona i Heatha Ledgera, w reżyserii Terry’ego Gilliama, “Talizmanu” /The Talisman/, filmowej adaptacji powieści Stephena Kinga i Petera Strauba; thrillera “Skeleton Key,” w reżyserii Iain Softley’a; horroru “Krew i czekolada” /Blood and Chocolate/, nakręconego na podstawie książki Annette Curtis Klause; oraz filmu science fiction z gatunku fantasy “John Carter of Mars”, na podstawie książki Edgara Rice’a Burroughs. Wychowany w Alexandrii w stanie Virginia, Kruger uczęszczał do New York University’s Tisch School of the Arts. W 1996 roku otrzymał prestiżowe wyróżnienie przyznawane przez Academy of Motion Picture Arts & Sciences, Nicholl Fellowship—za scenariusz “Arlington Road”. Trzy lata później trzymający w napięciu thriller “Arlington Road” stał się dużym przebojem, a zagrali w nim Jeff Bridges, Tim Robbins i Joan Cusack. Reżyserem obrazu był Mark Pellington. W dorobku Krugera są również takie tytuły jak: przebojowa trzecia część horrou “Krzyk” /Scream 3/, w reżyserii Wesa Cravena, z udziałem Neve Campbell, Davida Arquette’a i Courtney Cox; wyreżyserowany przez Johna Frankenheimera thriller akcji “Uwikłąny” /Reindeer Games/, z udziałem Bena Afflecka, Gary’ego Sinise i Charlize Theron; a także thriller science fiction “Impostor”, w reżyserii Gary’ego Fledera, z Garym Sinise w roli głównej. MIKE MACARI (Producent wykonawczy) od wielu lat działa aktywnie zajmując się opracowywaniem i produkcją projektów małego i dużego ekranu, w tym produkcji niezależnych. Był producentem wykonawczym pierwszej części “Ringu”. Obecnie pracuje nad komediami “No Place Like Home”, z udziałem Vince’a Vaughna, w reżyserii Amy Heckerling oraz “Balls of Courage”, w reżyserii Jima Abrahamsa. W planach ma także thriller “The Invisible” oraz niezatytułowany jeszcze thriller, który powstanie na podstawie scenariusza Andrew Klavana. Macari pracował wcześniej przy takich projektach filmowych jak: “The Anniversary Party”, z udziałem Jennifer Jason Leigh, Alana Cumminga, Kevina Kline’a i Gwyneth Paltrow i “Human Nature”, z udziałem Patricii Arquette i Tima Robbinsa. GABRIEL BERISTAIN (Zdjęcia) jest autorem zdjęć do niedawnych produkcji “Blade: Mroczna trójca” /Blade: Trinity/, oraz „Blade”: Wieczny łowca 2” /Blade II/, a także filmu akcji z życia wydziału specjalnego policji “S.W.A.T”. W 1987 roku Beristain uhonorowany został Srebrnym Niedźwiedziem na Festiwalu Filmowym w Berlinie za pracę przy filmie Dereka Jarmana “Caravaggio”, swoim zaledwie trzecim filmie fabularnym, przy którym pracował w charakterze operatora. Gabriel Beristein urodził się w Meksyku. Jest synem Luisa Beristaina, popularnego aktora meksykańskiego, którego ostatnim nakręconym filmem fabularnym był obraz Luisa Bunuela „Exterminating Angel”. Zainteresowanie Gabriela sztuką filmową miało miejsce już we wczesnej młodości, kiedy to związał się on z meksykańskim niezależnym ruchem filmowym. Beristain wyemigrował do Europy, gdzie pracował jako kamerzysta przy filmach dokumentalnych i kronikach filmowych, rejestrujących ważne wydarzenia polityczne, społeczne i związane z ekologią. Po pewnym czasie Beristain osiadł w Anglii, uczęszczając w tym czasie do prestiżowej National Film and Television School. W filmografii Beristaina są oprócz wymienionych wcześniej również takie tytuły jak: „Hiszpański więzień” /The Spanish Prisoner/, „Dolores Claiborne”, „K2” i „Aria”. Beristain przeniósł się do Los Angeles w 1991 roku, mieszka tutaj do dziś. Jest członkiem AMPAS i BAFTA (Brytyjskiej Akademii Filmowej i Telewizyjnej). JIM BISSELL (Scenografia) rozpoczynał swoją karierę w świecie filmu jako autor scenografii do klasycznego dziś obrazu Stevena Spielberga „E.T.” /E.T. the Extra-Terrestrial/. Za pracę przy tym filmie Bissell nominowany był do nagrody BAFTA. Z reżyserem Spielbergiem Bissel miał okazję współpracować jeszcze później przy filmie “Always.” W kolejnych latach wzbogacił swoją filmografię między innymi o takie tytuły jak: “Strefa mroku” /Twilight Zone: The Movie/ “Sokół i koka” /The Falcon and the Snowman/, “The Boy Who Could Fly,” “Harry i Hendersonowie” /Harry and the Hendersons/, “Someone to Watch Over Me”, “Twins,” “Arachnophobia,” “The Rocketeer,” “Jumanji”, “Tin Cup,” “My Fellow Americans,” “Wydział zabójst, Hollywood” /Hollywood Homicide/ oraz “Niebezpieczny umysł” /Confessions of a Dangerous Mind/. Wcześniej w swojej karierze Bissell otrzymał nagrodę Emmy jako obiecujący art director za pracę przy serialu “Palmerstown, U.S.A.” Bissell jest absolwentem University of North Carolina, w Chapel Hill. Prowadzi seminaria dla studentów w Amerykańskim Instytucie Filmowym oraz na uniwersytecie UCLA. WENDY CHUCK (Projekty kostiumów) pracowała z reżyserem Alexandrem Paynem przy trzech jego filmach: dobrze ocenionym przez krytykę obrazie “Bezdroża” /Sideways/, “Schmidt” /About Schmidt/, z udziałem Jacka Nicholsona oraz “Wyborach” /Election/, z Reese Witherspoon. Jest autorką kostiumów do niedawnego przeboju świątecznego “Zły Mikołaj” /Bad Santa/, z udziałem Billy’ego Boba Thorntona oraz “Saved!”, w którym zagrali Jena Malone i Macauley Culkin. Chuck nominowana była przez Australijski Instytut Filmowy do nagrody za osiągnięcia w projektowaniu kostiumów, za pracę przy swojej pierwszej dużej produkcji “Country Life”, z udziałem Sama Neilla i Grety Scacchi. Od tego czasu w jej artystycznym dorobku pojawiły się także takie tytuły jak: “Strange Hearts,” “Sugar & Spice”, “Auggie Rose” i “Varsity Blues.” Chuck rozpoczynała karierę w rodzinnej Australii, współpracując z teatrem, telewizją i operą. Pracowała między innymi z Jane Campion przy jej telewizyjnym projekcie “Two Friends”, a także jako asystentka kostiumografa Janet Patterson przy dwóch innych filmach Campion - “Portrecie damy” /Portrait of a Lady/ i „Fortepianie” /The Piano/. PETER CHESNEY (Koordynator efektów specjalnych) nominowany był do nagrody BAFTA w 1997 roku za efekty specjalne do komediowego przeboju science-fiction w reżyserii Barry’ego Sonnenfelda “Faceci w czerni” /Men in Black/. Długa lista projektów filmowych, przy których pracował Chesney obejmuje między innymi takie tytuły jak: “Ladykillers: czyli zabójczy kwintet” /The Ladykillers/, “Looney Tunes: Back in Action”, “Przepowiednia” /The Mothman Prophecies/, “Psy i koty” /Cats & Dogs/, “Człowiek, którego nie było” /The Man Who Wasn’t There/, “Bracie, gdzie jesteś?” /O Brother, Where Art Thou?/, “Inspector Gadget,” “Truman Show,” “Big Lebowski,” “Vampire in Brooklyn”, “Wpdny świat” /Waterworld/, “Forever Young,” “Pet Sematary II,” “Honey, I Blew Up the Kid!,” “The People Under the Stairs,” “Graveyard Shift,” “Young Guns II,” “Child’s Play II” oraz “Wzgórza Pacyfiku” /Pacific Heights/. RICK BAKER (Efekty specjalne wizażu) należy do grona najbardziej zasłużonych i utytułowanych artystów specjalizujących się w dziedzinie wizażu filmowego. Jest sześciokrotnym laureatem Nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej®, a to prestiżowe wyróżnienie przyniosły mu filmy “Grinch: Świąt nie będzie” /How the Grinch Stole Christmas/, “Faceci w czerni” /Men in Black/, “Gruby i chudszy” /The Nutty Professor/ “Ed Wood,” “Harry i Hendersonowie” /Harry and the Hendersons/ oraz “Amerykański wilkołak w Londynie” /An American Werewolf in London/. Pracował także przy filmach: “Life”, “Mighty Joe Young,” “Coming to America”, “Greystoke: The Legend of Tarzan, Lord of the Apes”, “Hellboy,” “The Haunted Mansion”, “Ring”, ”Faceci w czerni 2” /Men in Black II/, wyreżyserowanej przez Tima Burtona “Plnecie małp” /Planet of the Apes/, “Gruby i chudszy 2” /Nutty Professor II: The Klumps/, “Wilk” /Wolf/, “The Rocketeer”, “Goryle we mgle” /Gorilla’s in the Mist/ oraz “Furia” /The Fury/. Był współtwórcą słynnej sceny w kosmicznym barze z oryginalnej pierwszej części “Gwiezdnych wojen” /Star Wars/.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.